روش های معمول درمان سطحی برای تیغه های برش کاربید تنگستن چیست؟

روش های درمان سطحی برای تیغه های برش کاربید تنگستن برای افزایش عملکرد ابزار و افزایش عمر مفید بسیار مهم هستند. در زیر توضیح دقیقی در مورد این روش های تصفیه سطح ارائه شده است:

پوشش
پوشش شامل پوشاندن سطح تیغه با یک یا چند لایه نازک برای بهبود عملکرد آن است. مواد پوشش متداول شامل نیترید تیتانیوم (TiN)، کربنیترید تیتانیوم (TiCN)، اکسید آلومینیوم (Al2O3) و غیره است. این مواد دارای مقاومت در برابر سایش، مقاومت در برابر خوردگی و عملکرد در دمای بالا هستند. پوشش می تواند به طور قابل توجهی سختی و مقاومت در برابر خوردگی تیغه های کاربید تنگستن را افزایش دهد، اصطکاک و سایش را کاهش دهد و در نتیجه عمر مفید آنها را افزایش دهد. به عنوان مثال، پوشش نیترید تیتانیوم می تواند سختی ابزار را به بیش از 2000HV افزایش دهد و مقاومت سایش آن را 3-5 برابر افزایش دهد.

سمپاشی
اسپری تکنیکی است که شامل اعمال یک پوشش روی سطح تیغه با استفاده از تفنگ اسپری می شود. روش هایی مانند پاشش سوخت اکسیژن با سرعت بالا (HVOF) و پاشش پلاسما معمولا استفاده می شود. پاشش HVOF برای قطعات کار با سطوح پیچیده و مواد ضخیم‌تر مناسب است، در حالی که اسپری پلاسما برای مواد نازک‌تر ایده‌آل است. پاشش می تواند پوششی یکنواخت و متراکم ایجاد کند و سایش تیغه و مقاومت در برابر خوردگی را بهبود بخشد. تیغه هایی با پوشش های پاشیده شده می توانند عملکرد برش پایدار را برای مدت طولانی تری در طول پردازش حفظ کنند.

نیتریدینگ
نیترید کردن روشی است که عملکرد تیغه را با تشکیل یک لایه نیترید شده بر روی سطح آن افزایش می دهد. این فرآیند معمولاً شامل دماهای بالا است، جایی که کنترل زمان و دما نیترید می‌تواند یک لایه نیترید شده متراکم را روی سطح تیغه ایجاد کند. نیترید کردن به طور قابل توجهی سختی تیغه و مقاومت در برابر سایش را بهبود می بخشد و آن را برای ماشینکاری مواد با سختی بالا مناسب تر می کند. تیغه های نیترید شده می توانند نیروهای برشی و بارهای حرارتی بیشتری را در طول پردازش تحمل کنند.

روشهای شیمیایی
روش های شیمیایی شامل تشکیل یک لایه محافظ روی سطح تیغه از طریق واکنش های شیمیایی است. روش های شیمیایی رایج شامل روش های پرداخت الکترولیتی و غوطه وری است. پولیش الکترولیتی می تواند سوراخ ها و اکسیدها را از سطح تیغه حذف کند و صافی سطح را افزایش دهد، در حالی که روش های غوطه وری یک لایه اصلاح شده شیمیایی روی سطح تیغه ایجاد می کند و مقاومت در برابر خوردگی و سایش را بهبود می بخشد. روش‌های شیمیایی می‌توانند یک لایه محافظ یکنواخت و متراکم را روی سطح تیغه تشکیل دهند و مقاومت در برابر خوردگی و سایش آن را افزایش داده و به طور موثر عمر مفید تیغه را افزایش دهند.

روشهای فیزیکی
روش های فیزیکی از ابزارهای فیزیکی برای تشکیل یک لایه سخت شده بر روی سطح تیغه استفاده می کنند. روش‌های فیزیکی رایج عبارتند از درمان پلاریزاسیون و رسوب در خلاء. درمان پلاریزاسیون شامل اعمال یک میدان الکتریکی خارجی برای تنظیم مجدد اتم ها بر روی سطح تیغه برای تشکیل یک لایه سخت شده است، در حالی که رسوب در خلاء از واکنش های شیمیایی برای رسوب یک لایه نازک بر روی سطح تیغه استفاده می کند. روش های فیزیکی می توانند یک لایه محافظ سخت و مقاوم در برابر سایش بر روی سطح تیغه ایجاد کنند و سختی و مقاومت در برابر سایش آن را بهبود بخشند. این لایه محافظ می تواند به طور موثر در برابر سایش و خوردگی در طول فرآیند برش مقاومت کند و در نتیجه عمر مفید تیغه را افزایش دهد.

در کاربردهای عملی، این روش های تصفیه سطح را می توان به صورت جداگانه یا ترکیبی برای دستیابی به عملکرد مطلوب ابزار و طول عمر استفاده کرد. انتخاب روش تصفیه سطح به الزامات کاربردی خاص، شرایط پردازش و ملاحظات هزینه بستگی دارد.